چهارشنبه، مرداد ۰۹، ۱۳۹۲

دختر شیرازی جونوم...

رادیو پوریا تق و لق است. اما دختر شیرازی را بشنوید، بعد کمی عاشقی کنید، از همان جنسی که دو سه دهه پیش لای صدای آژیر قرمز عاشقی می‌کردند کودکان، با عطر جانماز همیشه‌باز مامان‌بزرگ و با صدای ترانه‌های قدیمی، روی کاست‌هایی که روش هزاربار هزار چیز ضبط شده بود. و بعد از شنیدن دختر شیرازی مامان‌بزرگ من را دعا کنید که همیشه رادیویی داشت در گوشش و ضبط تک‌کاسته‌ای جلوی پایش، که یا با آن صداش را ضبط می‌کردم یا زندگی را با کاست‌هام سر می‌کردم، مثل کاستی که با دختر شیرازی جونوم شروع می‌شد و بعدش یادم نیست. بعد کمی عاشقی کنید. بعد مامان‌بزرگ‌تان را بغل کنید پیش از آن‌که عشق از قسمت و کشف زیبایی تبدیل به انتخاب و ضبط رویاها شود. پیش از آن‌که از پیش‌تان برود مادربزرگ‌تان و روزهای کشف و شهود زندگی‌تان ته بکشد.
دختر شیرازی جونوم را بشنویم از دل خاطره‌ها...

+ بشنوید

پنجشنبه، فروردین ۲۹، ۱۳۹۲

خودت مسبب خاطره‌هایی / مهرنوش

باید سوار ماشین باشی، پشت ترافیک، شیشه‌ها را بکشی بالا و غم موزونت را تماشا کنی، وقتی داری با مهرنوش زمزمه می‌کنی خودت مسبب خاطره‌هایی... ماشین‌ها دارند بوق می‌زنند. چه‌جوری از تو برگردم، نمی‌شه... منی که با تو برگشتم به دنیا... پا را آرام از روی ترمز بردارید. باید به حرکت ادامه داد...
رادیوپوریا فعلا بخوانید. اما به زودی پادکست آن را خواهید شنید.

لینک مستقیم

دوشنبه، بهمن ۰۲، ۱۳۹۱

هنوز دوست دارم و از همین حرفا

بعضی حرف‌ها دیگر از سکه افتاده. بعضی حرف‌ها اما هنوز بازارش بازار است، فقط کافی است آن حرف را جای درست بزنیم. حرف‌هایی مثل دوست داشتن و از همین حرف‌های دم دستی.

ترانه‌ی زیبای "از همین حرفا" را از "رادیوپوریا" بشنوید و به همین حرفای ساده دل ببازید...



و اینجا

جمعه، مهر ۱۴، ۱۳۹۱

گاهی ترنم ترانه و موسیقی ذهنت را پر می‌کند، یک روز دو روز سه روز... و شاید هفته‌ها و ماه‌ها. و تو یادت نمی‌آید این آوای گنگ در ذهن تو از کجا پیدا شده. آیا خطی از داستانی بوده یا دیالوگ شخصیتی از رمانی که خواندی و توی ذهنت جان گرفته، یا حرفی در فیلمی که یادت نیست کدام فیلم بوده و کی دیده‌ای‌ش. یا شاید ترانه‌ای بوده که آوازه‌خوانی خوانده و از کوچه گذشته یا مرد راننده زیر لب زمزمه کرده وقتی تو را به ترمینال مسافربری می‌برده که به خانه برگردی.
گاهی ترنم ملودی و موسیقی ذهنت را پر می‌کند و تو یک دفعه شعری را که خواننده روی آن خوانده یادت می‌آید، و بعد یادت می‌آید فیلمی بوده... و باید هی توی ذهنت بچرخی و توی گوگل سرچ کنی و عاقبت از یوتیوب کمک بخواهی یا توی آی‌ام‌دی‌بی جست‌وجو کنی یا حتا در ویکی‌دیا... و نزدیک می‌شوی: دو یو لاو می نو دت آی کن دنس؟

و دست آخر یادت می‌آید فیلمی بوده که در کودکی دیدی و حالا ملودی آن دوباره یادت آمده... و حالا دوست داری این فیلم را دوباره پیدا کنی و دوباره ببینی‌اش... اما از کجا؟

خیلی وقت بود رادیو پوریا برنامه‌ای نداشته. امیدواریم به زودی شکل این رادیو عوض شود و بتوانیم یک رادیوی اینترنتی درست و درمان راه بیندازیم... تا ببینیم!




پنجشنبه، اردیبهشت ۲۸، ۱۳۹۱

اما از بخت بد، فعلا که نمی‌شود

این‌که رادیوپوریا فاصله افتاده بین برنامه‌هاش، به این خاطر است که می‌خواهد شعاری را که آن بالا نوشته عوض کند. اگر آن بالا را ببینید نوشته «رادیوپوریا را - فعلا - بخوانید» و این هرچند به خودی خود بد نیست، اما کیف بیشتری ندارد که رادیو رادیو باشد و صدا هم ازش دربیاید؟
برای این تغییر به‌نظر ساده، نیاز به خیلی چیزها است. این‌که دقیقا چه چیزهایی اهلش می‌دانند.
راستش گفتن این چیزها، جز افزون‌کردن غم چیزی ندارد، وگرنه برای‌تان سیر تا پیازش را می‌گفتم.

رادیوپوریا دوست دارد آن نوشته‌ی «رادیوپوریا را - فعلا - بخوانید» تغییر دهد به «رادیوپوریا را گوش کنید.»، اما از بخت بد، فعلا که نمی‌شود.

یکشنبه، اسفند ۲۱، ۱۳۹۰

جز با ادبیات با هیچ چیز دیگری نمی‌شود زندگی را سر کرد

جز با ادبیات با هیچ چیز دیگری نمی‌شود زمستان را سر کرد، زندگی که جای خود دارد.
گاهی با بوی عیدی، بوی توپ، بوی کاغذ رنگی می‌شود زمستان را سر کرد. گاهی با بوی یاس جانماز ترمه‌ی مادربزرگ. و گاهی هم باید زندگی را با فکر قاشق زدن یک دخترِ چادرسیاه سر کنیم... با شوقِ یک خیز بلند از روی بته‌های نور.
گاهی این‌طور می‌شود زمستان را سر کرد.
شما زمستان را، زندگی را، با چی سر می‌کنید؟
در سرمای آخر زمستان "رادیو پوریا" را بشنویم...






"رادیوپوریا" از مجتبا ذوقی ممنون است که در تماسی به ما گفت نکته‌ای ویرایشی در متن برنامه رعایت نشده. "رادیوپوریا" از شنوندگان و خوانندگان خود عذر می‌خواهد و متن برنامه را بدین وسیله اصلاح می‌کند.

جمعه، بهمن ۲۱، ۱۳۹۰

خیابان بدمصب ولیعصر

خیابان خوب ولیعصر را بالا بروی و پایین بیایی، ترانه‌های زیادی خواهی شنید. چه ترانه‌هایی که از ماشین‌ها حجم خیابان را پر می‌کند چه ترانه‌هایی که دوره‌گردها با ساز ناکوک ویولن و خارج می‌خوانند چه ترانه‌هایی که کافه‌های ارزان و رستوران‌های گران خیابان ولیعصر گوش مشتری‌هاشان را با آن پر می‌کنند. ترانه‌هایی در گام‌ها در دنیاهای مختلف با زبان‌هایی گوناگون. ترانه‌هایی رنگ به رنگ...
اما همین خیابان خوب ولیعصر را بالا بروی پایین بیایی خودت یک ترانه بیشتر زمزمه نخواهی کرد. با هدفونی در گوش یا با صدای خاکستری شهر. فرقی ندارد. تو هم با من نبودی، مثل من با من، و حتا مثل تن با من / حالا روبه‌روی پارک ساعی هستی / تو هم با من نبودی، آن که می‌پنداشتم باید هوا باشد، و یا حتا، گمان می‌کردم این تو باید از خیل خبرچینان جدا باشد / رسیده‌ای به نیمکت‌های امن توانیر / تو هم با من نبودی، تو هم با من نبودی.. / می‌ایستی لحظه‌ای زیر سایه‌ی چنار بلندی نرسیده به پارک وی / تو هم از ما نبودی، آن که ذات درد را باید صدا باشد، و یا با من، چنان هم‌سفره‌ی شب، باید از جنس من و عشق و خدا باشد، تو هم از ما نبودی / حالا می‌نشینی روی نیمکت زاری چند قدم مانده به باغ زهواردررفته / تو هم مومن نبودی، بر گلیم ما و حتا در حریم ما، ساده‌دل بودم که می‌پنداشتم، دستان نااهل تو باید مثل هر عاشق رها باشد، تو هم از ما نبودی... / حالا ترس برت داشته که خیابان دارد تمام می‌شود، خودت را می‌زنی به کوچه‌ی علی چپ اما باز سر از خیابان ولیعصر در می‌آوری / حالا می‌خوانی
تو هم با من نبودی یار
ای آوار
ای سیل مصیبت‌بار..

زمزمه می‌کنی و زمزمه می‌کنی و حالا رسیده‌ای به سر پل تجریش. می‌ایستی. نگاه می‌کنی به پشت سر. به خیابان خوب، خیابان پُرخاطره، خیابان پُرحسرت، خیابان بدمصب ولیعصر.



ترانه‌سرا: شهیار قنبری
خواننده: فرهاد مهرداد
آهنگساز و تنظیم‌کننده: اسفندیار منفردزاده